Obraz pt. "Śniadanie wioślarzy" Auguste Renoira

 

 

 

 "Śniadanie wioślarzy" Auguste Renoira  to olejny  obraz , o wymiarach 129,5 × 172,7 cm namalowany w latach 1880-1881. Na obrazie widzimy  grupę ludzi beztrosko spędzających czas, na tarasie restauracji nad brzegiem rzeki.  Według źródeł ,  spożywają oni śniadanie na tarasie restauracji „Fournaise”  na wyspie przy Sekwanie. Ówcześnie było  to modne miejsce  spotkań zarówno sportowców, artystów, aktorów i intelektualistów.

Obraz  jest bardzo staranny, dokładny niczym zdjęcie. Bogaty jest w detale.  Na pierwszym planie widzimy suto zastawiony stół, na którym leży mocno zmięty biały obrus. Stół  zastawiony jest obficie owocami, napojami, zastawą oraz trunkami. Panuje tu nieład, jakby już było już po śniadaniu lub przynajmniej w jego trakcie. Postacie wyglądają na pochłoniętych  żywiołową rozmową. Wioślarze wyróżniają się strojem oraz sportową sylwetką. Mają sportowe białe koszulki oraz słomkowe kapelusze, wprowadzające światło w obrazie.  Pozostałe postacie ubrane są w stroje z epoki.Kobiety w piękne  atłasowe suknie, bogato zdobione kapelusze, białe koronkowe bluzki. Mężczyźni w garniutry , meloniki i cylindry. Atmosfera jest swobodna, wszyscy rozmawiają ze sobą, piją, palą papierosy, rozglądają się. Nad tarasem, nad wszystkimi głowami, rozciąga się pasiasta markiza. W głębi widać zielone drzewa, zarośla, rzekę oraz wschodzące słońce. Na rzece pływają żaglówki. Obraz jest sielski, bije z niego spokój, aż można się rozmarzyć, poczuć powiew świeżego powietrza.
Malarz zastosował tutaj niezwykle bogatą paletę kolorystyczną. Współgra ona  z pogodnym nastrojem obrazu.  Dodatkowo ożywia ona tę  scenę. Białe i żółte plamy koloru kontrastują z różnymi odcieniami błękitu, żywymi czerwieniami ,zieleni, granatu.  W głębi na liściach rosnących drzew widać złociste refleksy słońca. Światło słoneczne wpadające na taras odbija się od białego obrusa.

      Na pierwszym planie obrazu po lewej stronie artysta umieścił piękną, młodą dziewczynę w kapeluszu, bawiącą się z pieskiem. Jest to jego przyszła żona samego Renoira. Ubrana ona jest w długą granatową suknię z długim rękawem ozdobioną z przodu czerwoną lamówką. Spod sukienki wystają białe koronki .  Na głowie kobiety znajduje się kapelusz udekorowany czerwonymi kwiatami i fioletową wstążką. Spod kapelusza wystaje kosmyk brązowych włosów. Pani ta wydaje się nie być zainteresowana pozostałymi rozmówcami. Uwagę  swą  całą skupia na malutkim, kudłatym piesku .Kobieta  siedzi  przy stole wspierając się  łokciami o stół ,  rękami trzyma pieska stojącego na tylnych łapkach na blacie. Patrzy się ona  tylko na zwierzaka i jakby go zabawia. „Śniadanie wioślarzy” jest jednym z pierwszych obrazów, na których pojawił się jej wizerunek.

  W 1881 roku, na krótko po ukończeniu przez Renoira, dzieło nabył Paul Durand-Ruel, paryski dystrybutor.  W maju 1923 r. galeria Durand-Ruela sprzedała obraz kolekcji Duncana Phillips`a, za kwotę 125000 dolarów.

Obraz p.t.: "Stary gitarzysta"Pabla Picassa

Obraz p.t.: "Stary gitarzysta"Pabla Picassa

 

"Stary gitarzysta" Pabla Picassa namalowany został w 1903 roku.Obraz powstał w tzw. okresie błękitnym malarza. Był  to okres początku twórczości artysty, w którym to używał głównie farb w odcieniach niebieskich, był wówczas biedny i pewnie nie stać  go było na droższe bardziej wyraziste farby. Dzieło to przedstawia postać starszego mężczyzny grającego na gitarze. Mężczyzna jest sino blady, mocno wychudły, przygarbiony nad swym instrumentem . Dłonie jego są tak szczupłe, że widać dokładnie kości. Postać jest przykurczona, jakby w niewygodnej pozycji. Postać jest duża zajmuje prawie cały obraz. Kompozycja  obrazu pionowa ,prawa strona ciemniejsza, lewa jaśniejsza. Głowa postaci mocno rozświetlona. Twarz człowieka zmęczona, stara, chuda,smutna. Postać wydaje się być niewidoma. Mężczyzna ubrany jest w granatowe łachmany. Gitara oraz podłoga są brązowe.
Artysta celowo przedstawił  postać w zamkniętej ciasnej przestrzeni,umieszczając  go  w niewygodnej pozycji. Zabieg taki podkreślił ludzkie cierpienie,samotność oraz poczucie beznadziei.

Przyglądając się dokładnie dziełu, zaraz nad uchem zauważyć można twarz kobiety.

 

 

Amerykański  instytut w Chicago  przeprowadzając  prace konserwatorskie z wykorzystaniem promieni rentgenowskich. Naukowcy zauważyli, że pod tym dziełem znajduje się inne. Na obrazie widać wyraźnie kobitę karmiącą swe dziecko.  Być może artysta zmienił swą koncepcję w czasie tworzenia...

 

"Stary gitarzysta" Pabla Picassa namalowany został w 1903 roku.Obraz powstał w tzw. okresie błękitnym malarza. Był  to okres początku twórczości artysty, w którym to używał głównie farb w odcieniach niebieskich, był wówczas biedny i pewnie nie stać  go było na droższe bardziej wyraziste farby. Dzieło to przedstawia postać starszego mężczyzny grającego na gitarze. Mężczyzna jest sino blady, mocno wychudły, przygarbiony nad swym instrumentem . Dłonie jego są tak szczupłe, że widać dokładnie kości. Postać jest przykurczona, jakby w niewygodnej pozycji. Postać jest duża zajmuje prawie cały obraz. Kompozycja  obrazu pionowa ,prawa strona ciemniejsza, lewa jaśniejsza. Głowa postaci mocno rozświetlona. Twarz człowieka zmęczona, stara, chuda,smutna. Postać wydaje się być niewidoma. Mężczyzna ubrany jest w granatowe łachmany. Gitara oraz podłoga są brązowe.
Artysta celowo przedstawił  postać w zamkniętej ciasnej przestrzeni,umieszczając  go  w niewygodnej pozycji. Zabieg taki podkreślił ludzkie cierpienie,samotność oraz poczucie beznadziei.

Przyglądając się dokładnie dziełu, zaraz nad uchem zauważyć można twarz kobiety.

 

 

Amerykański  instytut w Chicago  przeprowadzając  prace konserwatorskie z wykorzystaniem promieni rentgenowskich. Naukowcy zauważyli, że pod tym dziełem znajduje się inne. Na obrazie widać wyraźnie kobitę karmiącą swe dziecko.  Być może artysta zmienił swą koncepcję w czasie tworzenia...

 

Obraz p.t.: "Powrót syna marnotrawnego" Rembrandta Von Rijana

Obraz p.t.: "Powrót syna marnotrawnego" Rembrandta Von Rijana

 

"Powrót syna marnotrawnego" to siedemnastowieczny obraz wykonany techniką olejną na płótnie, przez wybitnego, holenderskiego malarza-Rembarandta Von Rijna. Dzieło przedstawia subiektywną interpretację sceny pochodzącej  z jednej z wielu przypowieści zawartej w Biblii a dokładnie "Przypowieści o synu marnotrawnym". Opowiada ona historię ojca i jego dwóch synów, gdzie jeden z nich po roztrwonieniu swojej części majątku powraca, by ukorzyć się przed ojcem.

Malarz  po mistrzowsku operuje tutaj światłem i półcieniem. Dzięki temu nasza uwaga skierowana jest na osoby umieszczone na pierwszym planie, które jest bardzo wyraziste. Jesteśmy w stanie bez problemu odczytać z ich twarzy emocje.Pozostałe postacie są mniej widoczne. W pierwszej chwili nasza cała uwaga skupia się na starcu ubranym w bogate szaty, który z czułością pochyla się nad klęczącym przed nim synem, proszącym o wybaczenie. Chłopak odziany jet w łachmany, w pasie związane sznurem. Jest łysy ma wychudzoną twarz oraz zdarte stopy. Ojcec przytula go do serca z ogromną czułością. Uwagę przykuwają jego dłonie. Pierwsza od lewej jest delikatna i smukła, przypominająca matyczną, kobicą- symbolizuje miłość i przebaczenie. Druga zaś jest typowo męska, szeroka i spracowana-oznaczająca surowość.  Dojrzały mężczyzna o dwóch różnych dłoniach nasuwa nam skojarzenie z Bogiem, który mimo bycia sędzią naszych uczynków, jest także miłosiernym opiekunem, który cieszy się z każdego nawróconego dziecka. Gest samego przytulenia to symbol przebaczenia.

Kompozycja obrazu jest statyczna. dominują w nim barwy ciepłe w odcieniach żółci, czerwieni i brązu. Malowidło ma charakter religijny, pobudza do refleksji i przemyśleń. Pokazuje jak dużo jest w stanie wybaczyć  miłość rodzicielska, miłość Boga. Artysta za pomocą blasku światła pozwolił dostrzec miłosierdzie, które jest istotą człowieczeństwa, a jednocześnie zasłonił i ukrył w cieniu ludzkie wątpliwości. Rembrandt w bardzo subtelny sposób przedstawił główną myśl przewodnią religii chrześcijańskiej. Nie dziwię się , że obraz ten uznany został za jedno z najsłynniejszych dzieł okresu baroku.

 

Film pt.:"W deszczowy dzień w Nowym Yorku "

 

 ”W deszczowy dzień w Nowym Yorku ” to romantyczna komedia amerykańska w reżyserii Woodiego Allena. To jego 49 film, którego jest zarówno reżyserem i scenarzystą. 
Film opowiada historię pary studiującej na Yardley Collage.  W rolach głównych zgrali  Elle Fanning jako Ashleigh oraz Timothee Chalamet jako Gatsby. Dziewczyna pochodzi z Tucson w stanie Texas i studiuje dziennikarstwo. Chłopak to inteligentny, oczytany pianista z Nowego Yorku,  lubiący hazard.  Para planuje właśnie weekend w Nowym Yorku, gdzie Ashleigh ma przeprowadzić wywiad ze znanym reżyserem filmowym Rolandem Pollardem. Romantyczny weekend na skutek nieprzewidzianych zdarzeń zmienia  się w dwie odrębne historie. Wywiad miał trwać zaledwie godzinę ale...dziewczynę fascynujący świat filmu pochłania bezgranicznie. Zapominając o "bożym świecie" i przede wszystkim swoim chłopaku rozpoczyna przygodę. Poznaje bliżej reżysera, później krytyka filmowego w końcu bardzo znanego aktora, z który postanawia spędzić wieczór. Gatsby natomiast odwiedza swoich dawnych przyjaciół, trafia na plan filmowy, gdzie spotyka siostrę swojej byłej dziewczyny , w której rolę wcieliła się znakomita Selena Gomez.  Chłopak trafia również na wystawne przyjęcie w wili swoich rodziców, na które wcześniej nie miał ochoty. Tam poznaje niechlubną historię swojej rodziny...Wspaniała muzyka niezwykłe obrazy Manhatanu, wciągają nas w film od pierwszej sekundy. Zabawne dialogi, szybka akcja sprawia, że nie ma tu miejsca na nudę. Polecam wszystkim szczególnie w deszczowy wieczór...