Opisy Obrazów

 

Obraz pt.: " Trwałość pamięci "Salvadore Dali 

 

" Trwałość pamięci " to jedno z najbardziej  surrealistycznych i rozpoznawalnych dzieł hiszpańskiego malarza Salvadore Dalego.

           Obraz ten znany jest również pod nazwami takimi jak : " Miękkie zegary "," Cieknące zegary" czy też " Uporczywość pamięci  ".

Dali namalował swoje dzieło w 1931 roku, techniką olejną na płótnie o niewielkich wymiarach 24, cm na 33 cm. 

 Prace tego artysty  niczego nie pokazują w wprost, mają one szokować, zadziwiać, zmuszać odbiorcę do przemyśleń.  

Na  obrazie zauważamy nadmorski krajobraz a na jego tle trzy powyginane zegary. Wyglądają one jakby zostały przed chwilą wyrzucone na brzeg i teraz suszą się wygrzewając na słońcu. Jest to wybitne połączenie świata realistycznego tj. krajobrazu ze światem surrealistycznym - powyginane zegary. Niczym senne marzenie na hiszpańskiej plaży.

Z lewej strony dzieła na betonowym tarasie , widzimy uschnięte drzewo ,na którego suchej gałęzi przewieszony jest zegar. Drugi zegar zwisa z ów tarasu, a trzeci miedziany jest zamknięty. W centralnej części obrazu leży maska,profil twarzy z długimi rzęsami, przez który przewieszony jest czwarty zegar.  Zegary  mają zdeformowany kształt. Wyglądają miękko, plastycznie.

Krajobraz nadmorski, charakterystyczny jest dla plaż hiszpańskich- tj, spokojne, błękitne morze, skaliste brzegi.

  Kolorystyka dzieła  jest stonowana i dominują tutaj : biel, błękit, brąz oraz żółć.

 Arytsta zastosował tutaj  różnicowanie natężenia światła. Pierwszy plan jest przyciemniony nad morzem jest jeszcze bardzo jasno.Dla mnie wygląda to na zachód słońca. 

      Symbolika poszczególnych elementów malunku jest niezwykle złożona i rozbudowana. Ludzką przeszłość malarz  ukazał za pomocą  zdeformowanych zegarów. Zegary mierząc czas  jak i bezlistne drzewo to też symbole nieuchronnego przemijania. Zamknięty zegar - jeszcze nieznana nam przyszłość. Maska to to symbol człowieka śniącego, marzącego. 

Dzieło to jest niezwykle ciepłe,patrząc na niego można się rozmarzyć a także zastanowić nad czasem który jest zarówno za nami  jak i przed nami.

Obecnie jest eksponatem  w nowojorskim Museum of Modern Art.

 

 

 

 

 

 

Obraz pt.: " Dziwny ogród " Józefa Mehoffera

 

 

Obraz Józefa Mehoffera namalowany został na przełomie 1902-1903 roku. 

Wykonany został techniką olejną na płótnie  o wymiarach 208,5 cm na 222,5 cm.

Na pierwszy rzut oka zauważamy sielski obrazek z cudnego ogrodu. Na pierwszym planie  nasz wzrok przyciąga niezwykle oświetlona postać małego, nagiego dziecka. Artysta sportretował swojego syna. Wygląda on bardzo niewinnie, jego blond włoski niczym u cherubinka, stanowią najjaśniejszą część obrazu. Chłopiec delikatnie stąpa boso po zielonej, kwitnącej łące, w uniesionych dłoniach trzymając  gałązki bordowej malwy. Tuż za chłopcem, podąża jego matka i żona Mehoffera. Kobieta ubrana jest w stylową suknię z początku XX wieku w kolorze granatowym. Jej ciemne włosy upięte są starannie pod kapeluszem, dopełniającym całość stylizacji. Kobieta patrzy w kierunku dziecka, równocześnie prawą dłonią zrywając jabłko. W głębi widzimy jeszcze jedną postać, być może jest to służąca albo opiekunka chłopca. Kobieta ta odziana jest w czerwoną suknię z białym fartuchem oraz czerwonym nakryciem głowy. W sadzie przez drzewa przebija słońce, tworząc jaśniejsze plamy na soczyście zielonym trawniku. Drzewa są obfite w jabłka, trawnik w kwiaty. 

Bijący z obrazu spokój zaburza monstrualnych rozmiarów ważka o złocistych skrzydłach. Dominuje ona wyraźnie nad  całą  kompozycją. Owad wzbudza niepokój oglądającego.

Kolorystyka obrazu to cała paleta kolorów. Artysta w doskonały sposób przekazuje swój zachwyt nad pięknem natury. Kolory są ciepłe, soczyste.

Dzieło naszpikowane jest symboliką. Ogród to arkadia, dziecko symbol - niewinności, beztroski, drzewa pełne jabłek-bogactwa a kobieta- miłości, opieki. Nad wszystkim ta gigantyczny owad wydaje się, że odzwierciedla jakiś niepokój, niebezpieczeństwo. Czy są to jakieś obawy artysty, że ktoś lub coś może zakłócić spokój jego najbliższych ?

Dzieło jest tajemnicze, we mnie wzbudza pozytywne emocje. Mimo, że ważka nie pasuje do całości rozmiarem, jej kolory sugerują coś pozytywnego, być może czuwa nad tym sielskim klimatem.

  Już sam tytuł obrazu sugeruje nam, że nie wszystko jest w nim oczywiste.

 Aktualnie obraz możemy podziwiać w Muzeum Narodowym w Warszawie. 

 

Obraz pt.: " Pocałunek " Gustava Klimta

 

  "Pocałunek" to obraz Gustawa Klimta namalowany w latach 1907-1908.

Obraz wykonany został techniką olejną na płótnie o wymiarach 180 cm na180 cm.

Dzieło to powstało w tzw. „złotym okresie” malarza. W ów momencie przeważająca liczba jego dzieł posiadała zdobienia  wykonane głównie  z płatków, z prawdziwego złota.  Technika ta kojarzona była głównie z bogactwem, mistycyzmem jak i ikonografią.

Obraz przedstawia kobietę i mężczyznę na ukwieconej łące , będących w namiętnym uścisku. Mężczyzna pochylony jest nad klęczącą kobietą, oburącz obejmuje jej twarz, przytulą ją. Jego twarzy nie widzimy, widzimy jego ciemne włosy i opalony kark. Kobieta jest wyraźnie bladsza, ma pąsowe policzki, i czerwone usta. W swej namiętności jest tak skupiona, że przymknęła oczy. Jej twarz jest symetryczna. Prawą dłonią obejmuje szyję mężczyzny, lewą dotyka jego prawej dłoni.

Para zakochanych ubrana jest w szaty,  w geometryczne wzory . Suknia  kobiety zdobiona jest w  kwiatowe wzory  tj. pąki czerwonych i granatowych kwiatów,  w kształcie podobnych do  koła tzw. symbolu kobiecości . Strój mężczyzny  pełny jest motywów kanciastych i kwadratowych, w czarnych,szarych i białych kolorach. Ich stroje symbolizują odmienne płcie.

Dzieło jest odzwierciedleniem najwyższego uczucia  jakim jest miłość.

Tło to bagate jest w zdobienia z płatków złota. 

Obraz jest niezwykle rozświetlony, z daleka wręcz zlewa się w całość, błyszczy.

W  roku 1908 został kupiony przez Österreichische Galerie Belvedere w Wiedniu. Znajduje się w jej kolekcji po dzień dzisiejszy.

 

Obraz pt.  " Panny dworskie " Diego Rodrigueza de Silva y Velázgueza

 

 

" Panny dworskie " -" Les Meninas " Velázgueza to najsłynniejszy barokowy obraz namalowany w 1956 roku, 4 lata przed śmiercią artysty.

Jest to dzieło o gigantycznych rozmiarach 276 cm na 36 cm. Dzieło to pierwotnie było większe po obu stronach o pół metra, jednakże w 1734 roku uległo zmniejszeniu do aktualnych wymiarów , na skutek pożaru.

Obraz ten namalowany jest techniką olejną na płótnie. 

 Velázguez był nadwornym malarzem króla Filipa IV i malował głównie portrety rodziny królewskiej. 

W centralnej części obrazu stoi przepięknie rozświetlona dziewczynka to
5 –letnie Małgorzata Teresa, córka  Króla. Dziewczynka o jasnej skórze i złotych włosach, w które po prawej stronie ma wpięty czerwony kwiatuszek. Ubrana jest w srebrną , bogato zdobioną sukienkę, prezentującą ówczesną modę.  Wokół dziewczynki gromadzą się  dworki,  jej usługujące.Jedna podaje dzbanuszek przyszłej królowej, druga czeka na rozkazy. Ubrane są one w równie piękne suknie czarno-szare . Po jej lewej stronie widzimy jeszcze karliczkę i błazna z rozpuszczonymi włosami. U dołu  dostojnie siedzi pies.Tuż za pannami dworskimi stoi ksiądz i zakonnica,  lekko w cieniu. Hiszpania w tym czasie  była niezwykle katolickim krajem. Przed sztalugą stoi sam artysta Velázguez trzymający w dłoniach pędzel i paletę.  Maluje on króla Filipa IV z żoną, a  ich odbicie  widzimy w lustrze. Możemy tylko przypuszczać, że stoją tu, gdzie my stoimy, patrząc na obraz tj.pozują artyście. W głębi stoi
urzędnik królewski , pełniąc niezwykle  ważną funkcję – stojąc w otwartych drzwiach, zamyka przestrzeń obrazu. 

Jeżeli chodzi o światło to obraz podzielony jest jakby przez pół.
 Góra ciemna,w  połowie natomiast  wpada światło, które oświetla pierwszy plan.W tle przeważają zimne i ciemne barwy a sam obraz sprawia ponure wrażenie. Wiszące obrazy na ścianach, są przez to bardzo niewyraźne. Postacie pierwszoplanowe  są  mocno oświetlone światłem z okna.Są bardzo realistyczne. 

Niezwykła szczegółowość oraz kompozycja obrazu są odpowiedzialne za realizm przedstawionej sceny. Widocznym jest, że artysta jest dumny ze swojego dzieła, postanowił zostać na nim uwieczniony, stać się jego częścią, co w ówczesnym czasie było dość nowatorskie.

    Gama kolorystyczna dzieła jest dość wąska, jednakże malarz przy pomocy   światła wydobył tu szeroki wachlarz odcieni srebrzystości, szarości, seledynów czy różów.

Doskonałe operowanie światłem pozwoliło artyście na stworzenie głębi oraz iluzji przestrzennej. 

Dzięki takiej kompozycji i oświetleniu wyróżnił na obrazie tytułową postać.

  Dzieło Velázqueza jest dziełem wieloznacznym, zagadkowym.Sam jego tytuł zmieniany był wielokrotnie.Wciąż pojawiają się jego nowe interpretacje. 

Wielu artystów inspirowało się tym obrazem a Picasso namalował ponad 40 prac pod jego wpływem.

Obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Prado w Madrycie.

 

Obraz pt. "Dziewczyna z perłą" Johannesa Vermeera

 

Obraz  pt."Dziewczyna z perłą" namalowany został przez holenderskiego malarza Johannesa Vermeera w VII wieku. Niestety nie jest znana dokładana data powstania dzieła, szacuje się , że miało to miejsce w ok. 1664 roku. Obraz wykonany jest techniką olejną, na płótnie o wymiarach 39cm na 44,6 cm. Stanowi on jedno z najwybitniejszych dzieł holenderskiego malarstwa. Potocznie nazywają go "Mona Lisą północy" lub "Holenderską Mona Lisą".

Kompozycja dzieła jest statyczna i bardzo oszczędna.

Portret ten to popiersie młodej kobiety namalowane na ciemnym, prawie czarnym tle. Niestety do dziś nie wiadomo kim jest kobieta z obrazu.  Padały przypuszczenia, że być może to córka artysty, lecz podobno była ona w tym czasie dość młoda na taki wygląd.Inni twierdzą, że obraz nie przedstawia żadnej konkretnej osoby. Być może był to tylko tronies, czyli studium tworzone przez malarza jako ćwiczenie.

Obraz jest niezwykle realistyczny, wygląda jak zdjęcie wykonane z zaskoczenia. Kobieta jakby właśnie odwróciła się, jakby ktoś ją w tejże chwili zawołał. Odwraca ona twarz i patrzy na obserwujących. Światło – jak w większości dzieł artysty – pada  właśnie z lewej strony obrazu.

Pada ono dokładnie na jej prawe policzko, lewe pozostaje w półmroku

Twarz jej jest smukła,  posiada  delikatny nosek, i duże, piękne oczy. Czerwone, lekko rozchylone usta to efekt albo zaskoczenia albo przerwanej rozmowy. Szeroko otwarte oczy i lekko rozchylone usta pokazują nam jej zaskoczenie. Niestety nie widzimy jakiego koloru są jej włosy, całość skryta została pod starannie zawiązanym niebiesko-żółtym turbanem.  Do namalowania jego użył artysta swojego bardzo ówcześnie drogiego pigmentu tj. lazurytu.  Kobieta ubrana jest w ciemno-złotą suknię z białym kołnierzykiem, co stanowi niezwykły kontrast do czarnego, statycznego tła. Na lewym uchu dziewczyny zawieszony jest kolczyk, tytułowa perła. Wyłania się ona z cienia swoim srebrzystym kolorem. Obraz spowity jest jakąś tajemnicą.

Aktualnie  ,,Dziewczynę z perłą" możemy podziwiać w muzeum

Maritshuis w Hadze.

 

Obraz pt. "Mona Lisa" inaczej" inaczej "La Gioconda"  Leonarda da Vinci

 

  Obraz  malowany był  w latach 1503-1507. Jest to najwybitniejsze dzieło renesansowego artysty Leonarda da Vinciego . Wykonany  on został techniką olejną  na desce topolowej, o wymiarach : 53 cm na 77  cm.

W centralnej części obrazu znajduje się postać kobiety namalowanej od pasa w górę, siedzącej na fotelu . Postać  ustawiona jest pod kątem, a twarz zwrócona jest w kierunku widza. Kobieta lewą dłonią oparta jest o ów fotel, prawa natomiast lekko opada na lewej. Tytułowa postać jest dość  krągła, niezbyt szczupła  . Jej długie, ciemne, lekko kręcone włosy opadają na ramiona . Włosy pokryte są delikatną, przeźroczystą woalką . Wysokie jej czoło ozdobione jest cieniutką tasiemką. Włosy ułożone są w przedziałek. Cera jest delikatna, jasna a policzki lekko pąsowe. Oczy patrzą wprost na obserwatora i co ciekawe, niezależnie  z której strony nie staniemy przed obrazem, to Mona Lisa zawsze będzie  patrzyła wprost na nas. Kąciki ust kobiety są lekko uniesione, co świadczy o uśmiechu portretowanej i jest on bardzo tajemniczy. Ubrana jest w ciemnobrązową suknię z kwadratowym dekoltem. Rękawy sukni są beżowe, pomarszczone. Tło stanowi przepiękny krajobraz.  Postać namalowana została w innej perspektywie niż krajobraz. Kobieta  namalowana została w perspektywie centralnej, a krajobraz z lotu ptaka.  Tło stanowi jezioro, kręte ścieżki, góry lasy . Malarz dla nadania tajemniczości ów krajobraz spowił mgłą. Na wysokości jej ramion widać zarysy kolumn po prawej i lewej stronie.

Kolorystyka obrazu w części tła jest żywa, dominują tutaj błękity i zielenie. Postać natomiast powita jest w ciemne chłodne barwy.

 Niektórzy twierdzą, że obraz „Mona Lisa” to tak naprawdę zakamuflowany autoportret samego malarza. Inni dopatrują się w kobiecie wizerunku kurtyzan czy rozmaitych szlachcianek. Wśród znawców dominuje jednak przekonanie, że twórca sportretował Lisę Gherardini, znaną również jako del Giocondo, żonę bogatego handlarza.

 Obraz obecnie znajduje się w paryskim Luwrze.

 

 

Obraz pt. "Dama z łasiczką" ("Dama  z gronostajem") Leonarda da Vinci

  Obraz Leonarda da Vinci  namalowany został  w około 1489 roku w Mediolanie. Jest to jedno z najważniejszych dzieł w dorobku malarza. Wykonany  on został techniką olejną z użyciem tempery  na desce orzechowej, o wymiarach : 40,3 cm na 54,7  cm.

    Portret ten przedstawia postać Cecylii Gallerani, kochanki Ludvika Sforzy, ówczesnego księcia Mediolanu.  Kobieta w dłoniach trzyma łasiczkę, choć wielu twierdzi , że to gronostaj. Do dziś nie określono jednak  jednoznacznie, co to za  zwierzątko. Jedna z teorii mówi, iż Ludovico Sforza nosił przydomek  przydomek „Elmerino”tj.gronostaj. Był on kawalerem „Orderu Gronostaja”, który przyznawano za męstwo na polach bitew. Dlatego właśnie zwierzę  przedstawione na obrazie  miało być może symbolizować właśnie jego ?.

Obraz przestawia kobietę namalowaną na ciemnym tle. Jej sylwetka przedstawiona jest od pasa w górę. Twarz namalowana jest z  niepełnego profilu , trzyćwierciowo  . Ciało skierowane jest w przeciwnym kierunku niż głowa. Dzięki takiemu zabiegowi artysta osiągnął efekt poruszenia, daje to  wrażenie dynamiki. Oczy duże, kasztanowe patrzące w prawo, jakby w konkretny punkt. Zwierzątko patrzy w tym samym kierunku. Dama uczesana jest z ogromną starannością. Przez jej czoło przewiązana jest ozdobna tasiemka . Jest zamyślona,jedynie kącik jej ust jest delikatnie uniesiony,co świadczy o delikatnym uśmiechu. Poniżej czarnej tasiemki ,od razu nad brwiami przechodzi delikatny złoty łańcuszek. Policzki wydają się być nieco zaróżowione. Kobieta ubrana jest w bogato zdobioną suknię z drogiego materiału. Suknia jest niebiesko-czerwono-złota z dużym  wyciętym dekoltem. Zdobiona jest ciemno brązowym haftem. Smukłą szyję kobiety zdobią czarne drobne koraliki, zawinięte w okół szyji dwukrotnie. Dama trzyma zwierzątko na lewej ręce, prawą dłonią ją delikatnie głaszcze. Gronostaj jest biały, dostojny jak jego pani. światło  pada dokładnie w sam środek obrazu, na twarz dłoń oraz gronastaja, w centralny jego punkt. „ Dama z łasiczką” jest obrazem, który stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych dzieł w historii ludzkości. Aktualnie możemy go podziwiać w Krakowie w Muzeum Książąt Czartoryskich.

Podczas podróży po Europie w  2011  obraz został ubezpieczony na 300 mln euro...

 

 

 

Obraz pt. "Śniadanie wioślarzy" Auguste Renoira

 

=

 

 "Śniadanie wioślarzy" Auguste Renoira  to olejny  obraz , o wymiarach 129,5 × 172,7 cm namalowany w latach 1880-1881. Na obrazie widzimy  grupę ludzi beztrosko spędzających czas, na tarasie restauracji nad brzegiem rzeki.  Według źródeł ,  spożywają oni śniadanie na tarasie restauracji „Fournaise”  na wyspie przy Sekwanie. Ówcześnie było  to modne miejsce  spotkań zarówno sportowców, artystów, aktorów i intelektualistów.

Obraz  jest bardzo staranny, dokładny niczym zdjęcie. Bogaty jest w detale.  Na pierwszym planie widzimy suto zastawiony stół, na którym leży mocno zmięty biały obrus. Stół  zastawiony jest obficie owocami, napojami, zastawą oraz trunkami. Panuje tu nieład, jakby już było już po śniadaniu lub przynajmniej w jego trakcie. Postacie wyglądają na pochłoniętych  żywiołową rozmową. Wioślarze wyróżniają się strojem oraz sportową sylwetką. Mają sportowe białe koszulki oraz słomkowe kapelusze, wprowadzające światło w obrazie.  Pozostałe postacie ubrane są w stroje z epoki.Kobiety w piękne  atłasowe suknie, bogato zdobione kapelusze, białe koronkowe bluzki. Mężczyźni w garniutry , meloniki i cylindry. Atmosfera jest swobodna, wszyscy rozmawiają ze sobą, piją, palą papierosy, rozglądają się. Nad tarasem, nad wszystkimi głowami, rozciąga się pasiasta markiza. W głębi widać zielone drzewa, zarośla, rzekę oraz wschodzące słońce. Na rzece pływają żaglówki. Obraz jest sielski, bije z niego spokój, aż można się rozmarzyć, poczuć powiew świeżego powietrza.
Malarz zastosował tutaj niezwykle bogatą paletę kolorystyczną. Współgra ona  z pogodnym nastrojem obrazu.  Dodatkowo ożywia ona tę  scenę. Białe i żółte plamy koloru kontrastują z różnymi odcieniami błękitu, żywymi czerwieniami ,zieleni, granatu.  W głębi na liściach rosnących drzew widać złociste refleksy słońca. Światło słoneczne wpadające na taras odbija się od białego obrusa.

      Na pierwszym planie obrazu po lewej stronie artysta umieścił piękną, młodą dziewczynę w kapeluszu, bawiącą się z pieskiem. Jest to jego przyszła żona samego Renoira. Ubrana ona jest w długą granatową suknię z długim rękawem ozdobioną z przodu czerwoną lamówką. Spod sukienki wystają białe koronki .  Na głowie kobiety znajduje się kapelusz udekorowany czerwonymi kwiatami i fioletową wstążką. Spod kapelusza wystaje kosmyk brązowych włosów. Pani ta wydaje się nie być zainteresowana pozostałymi rozmówcami. Uwagę  swą  całą skupia na malutkim, kudłatym piesku .Kobieta  siedzi  przy stole wspierając się  łokciami o stół ,  rękami trzyma pieska stojącego na tylnych łapkach na blacie. Patrzy się ona  tylko na zwierzaka i jakby go zabawia. „Śniadanie wioślarzy” jest jednym z pierwszych obrazów, na których pojawił się jej wizerunek.

  W 1881 roku, na krótko po ukończeniu przez Renoira, dzieło nabył Paul Durand-Ruel, paryski dystrybutor.  W maju 1923 r. galeria Durand-Ruela sprzedała obraz kolekcji Duncana Phillips`a, za kwotę 125000 dolarów. 

 

Obraz p.t.: "Stary gitarzysta"Pabla Picassa

 

"Stary gitarzysta" Pabla Picassa namalowany został w 1903 roku.Obraz powstał w tzw. okresie błękitnym malarza. Był  to okres początku twórczości artysty, w którym to używał głównie farb w odcieniach niebieskich, był wówczas biedny i pewnie nie stać  go było na droższe bardziej wyraziste farby. Dzieło to przedstawia postać starszego mężczyzny grającego na gitarze. Mężczyzna jest sino blady, mocno wychudły, przygarbiony nad swym instrumentem . Dłonie jego są tak szczupłe, że widać dokładnie kości. Postać jest przykurczona, jakby w niewygodnej pozycji. Postać jest duża zajmuje prawie cały obraz. Kompozycja  obrazu pionowa ,prawa strona ciemniejsza, lewa jaśniejsza. Głowa postaci mocno rozświetlona. Twarz człowieka zmęczona, stara, chuda,smutna. Postać wydaje się być niewidoma. Mężczyzna ubrany jest w granatowe łachmany. Gitara oraz podłoga są brązowe.
Artysta celowo przedstawił  postać w zamkniętej ciasnej przestrzeni,umieszczając  go  w niewygodnej pozycji. Zabieg taki podkreślił ludzkie cierpienie,samotność oraz poczucie beznadziei.

Przyglądając się dokładnie dziełu, zaraz nad uchem zauważyć można twarz kobiety.

 

 

Amerykański  instytut w Chicago  przeprowadzając  prace konserwatorskie z wykorzystaniem promieni rentgenowskich. Naukowcy zauważyli, że pod tym dziełem znajduje się inne. Na obrazie widać wyraźnie kobitę karmiącą swe dziecko.  Być może artysta zmienił swą koncepcję w czasie tworzenia...

 

"Stary gitarzysta" Pabla Picassa namalowany został w 1903 roku.Obraz powstał w tzw. okresie błękitnym malarza. Był  to okres początku twórczości artysty, w którym to używał głównie farb w odcieniach niebieskich, był wówczas biedny i pewnie nie stać  go było na droższe bardziej wyraziste farby. Dzieło to przedstawia postać starszego mężczyzny grającego na gitarze. Mężczyzna jest sino blady, mocno wychudły, przygarbiony nad swym instrumentem . Dłonie jego są tak szczupłe, że widać dokładnie kości. Postać jest przykurczona, jakby w niewygodnej pozycji. Postać jest duża zajmuje prawie cały obraz. Kompozycja  obrazu pionowa ,prawa strona ciemniejsza, lewa jaśniejsza. Głowa postaci mocno rozświetlona. Twarz człowieka zmęczona, stara, chuda,smutna. Postać wydaje się być niewidoma. Mężczyzna ubrany jest w granatowe łachmany. Gitara oraz podłoga są brązowe.
Artysta celowo przedstawił  postać w zamkniętej ciasnej przestrzeni,umieszczając  go  w niewygodnej pozycji. Zabieg taki podkreślił ludzkie cierpienie,samotność oraz poczucie beznadziei.

Przyglądając się dokładnie dziełu, zaraz nad uchem zauważyć można twarz kobiety.

 

 

Amerykański  instytut w Chicago  przeprowadzając  prace konserwatorskie z wykorzystaniem promieni rentgenowskich. Naukowcy zauważyli, że pod tym dziełem znajduje się inne. Na obrazie widać wyraźnie kobitę karmiącą swe dziecko.  Być może artysta zmienił swą koncepcję w czasie tworzenia...

 

Obraz p.t.: "Powrót syna marnotrawnego" Rembrandta Von Rijana

"Powrót syna marnotrawnego" to siedemnastowieczny obraz wykonany techniką olejną na płótnie, przez wybitnego, holenderskiego malarza-Rembarandta Von Rijna. Dzieło przedstawia subiektywną interpretację sceny pochodzącej  z jednej z wielu przypowieści zawartej w Biblii a dokładnie "Przypowieści o synu marnotrawnym". Opowiada ona historię ojca i jego dwóch synów, gdzie jeden z nich po roztrwonieniu swojej części majątku powraca, by ukorzyć się przed ojcem.

Malarz  po mistrzowsku operuje tutaj światłem i półcieniem. Dzięki temu nasza uwaga skierowana jest na osoby umieszczone na pierwszym planie, które jest bardzo wyraziste. Jesteśmy w stanie bez problemu odczytać z ich twarzy emocje.Pozostałe postacie są mniej widoczne. W pierwszej chwili nasza cała uwaga skupia się na starcu ubranym w bogate szaty, który z czułością pochyla się nad klęczącym przed nim synem, proszącym o wybaczenie. Chłopak odziany jet w łachmany, w pasie związane sznurem. Jest łysy ma wychudzoną twarz oraz zdarte stopy. Ojcec przytula go do serca z ogromną czułością. Uwagę przykuwają jego dłonie. Pierwsza od lewej jest delikatna i smukła, przypominająca matyczną, kobicą- symbolizuje miłość i przebaczenie. Druga zaś jest typowo męska, szeroka i spracowana-oznaczająca surowość.  Dojrzały mężczyzna o dwóch różnych dłoniach nasuwa nam skojarzenie z Bogiem, który mimo bycia sędzią naszych uczynków, jest także miłosiernym opiekunem, który cieszy się z każdego nawróconego dziecka. Gest samego przytulenia to symbol przebaczenia.

Kompozycja obrazu jest statyczna. dominują w nim barwy ciepłe w odcieniach żółci, czerwieni i brązu. Malowidło ma charakter religijny, pobudza do refleksji i przemyśleń. Pokazuje jak dużo jest w stanie wybaczyć  miłość rodzicielska, miłość Boga. Artysta za pomocą blasku światła pozwolił dostrzec miłosierdzie, które jest istotą człowieczeństwa, a jednocześnie zasłonił i ukrył w cieniu ludzkie wątpliwości. Rembrandt w bardzo subtelny sposób przedstawił główną myśl przewodnią religii chrześcijańskiej. Nie dziwię się , że obraz ten uznany został za jedno z najsłynniejszych dzieł okresu baroku.

 

Obraz p.t.: "Adele Bloch-Bauer I" Gustava Klimta

 

  

 

Obraz "Adele Bloch-Bauer I" Gustava Klimta inaczej zwany "Złota Adele" namalowany został  w 1907 roku, techniką olejną z nałożoną na płótno srebrną folią i płatkowym złotem. Wymiary dzieła wynoszą 138 cm x 138 cm.

Dzieło to,  to portret
Adeli Bloch-Bauer córki dyrektora Wiedeńskiego Banku, Moriza Bauera. Cały wydaje się pokryty być złotem. Bije od niego istny blask, światło. Jest wyraźnie podzielony pionowo na dwie połowy.  Na   prawej połowie stoi postać Adeli. Jej twarz oraz dekold są  koloru jasno perłowego. Oczy  ma duże,wyraźne,  ciemne brwi  , czerwone usta i pąsowe policzki. Kobieta ma podniesione do góry szczupłe połączone dłonie, na lewej dłoni ma bransoletki bogato zdobione zarówno złotą jak i srebrną . Włosy postaci czarne starannie upięte w koka, wyraźnie odznaczające się na złotym tle. Na wąskiej szyji Adeli widnieje przepiękna,  szeroka kolia. Lewa połowa  jest  prawie pusta. Wydaje się to być wnętrze, w którego dolnej  części rozciąga się rąbek sukni  postaci.

Obraz ma fakturę mozaikową, o różnych wielkościach  kwadracików, ma to na celu rozróżnienie płaszczyzn. Niektóre mozaiki mają kolor granatowy, czarny lub czerwony. W dolnej ćwiartce po lewej stronie jest zielona niewielka płaszczyzna, być może to podłoga.

   W  2006 roku dzieło sprzedano za rekordową cenę 135 milionów dolarów, kupił go Ronald Lauder. Obecnie możemy oglądać go w nowojorskiej galerii Neue Galerie New York.

 

Obraz p.t.: "Pejzaż Południa" Amadeo Clemente Modiglianiego

   Obraz „Pejzaż Południa”  Amadeo Clement Modiglianiego namalowany został przez artystę w 1919 roku na południu Francji.”

 Na pierwszym planie dzieła widać wyraźnie czerwoną płaszczyznę, która przedstawia drogę. Cały obraz charakteryzuje się bardzo mocnymi konturami. Widać wyraźnie tarasowe ułożenie wzgórza. Geometryczne budynki o jasnych barwach, stoją oświetlone słońcem. Im wyżej tym jaśniejsze. Dachy tych domów pokryte są czerwienią, tak mocną jak droga. Tarasowo ułożone wzgórza prowadzą nas w głąb obrazu. Na pierwszym planie, tuż przy drodze stoją równo drzewa- pięknie i równo wystrzyżone cyprysy. Ich pnie są długie, wąskie, wysmukłe, jasne. Kopuły drzew zielone. Geometryczne struktury powodują, że na tym obrazie panuje porządek, spokój. W kolorystyce przeważa zieleń w różnych swych odcieniach. Za najbardziej oświetlonym domem, znajdują się bardzo rozrośnięte puszyste drzewa, stanowiące jedynie niegeometryczny element. Patrząc na dzieło, po prawej stronie widać zacienienie. Obraz jest przejrzysty, piękny. Emanuje z niego spokój, harmonia. Aż chciałaby się tam być, odpoczywać i podziwiać piękne widoki.

Obraz p.t.: "Praczka" Henri de Toulouse-Lautreca

 

                                        

   Obraz pt.: „Praczka” Henri de Toulouse-Lautreca namalowany został w 1888 roku. Przedstawia on kobietę-praczkę wpatrującą się w okno. Stoi ona opierając się swą lewą dłonią o blat stołu. Widać, że jest zmyślona, być może zmęczoną swą pracą. Ubrana jest w białą, płócienną koszulę oraz czarną spódnicę. Widzimy jej lewy profil. Włosy upięta ma w staranny kok, a grzywka jest lekko podkręcona. Na stole przed nią leży biały materiał. Na jej twarz, przez okno pada światło, oświetla ją. Obraz wygląda niczym dobra fotografia.

   W 2005 roku w nowym Jorku dzieło to zostało sprzedane za rekordową kwotę 22 milionów 416 tysięcy dolarów amerykańskich.

Obraz p.t.: "Paris Street" Marica Utrillo

                                       

 Obraz „Paris Street” Marica Utrillo jak sama nazwa sugeruje przedstawia jedną z paryskich uliczek. Środkiem dzieła przebiega uliczka, wznosząca się ku górze, a po jej prawej i lewej stronie cięgi przecudnych kamieniczek. Uliczka namalowana jest kolorem sepii, środkiem wyraźnie oświetlona ciepłym światłem. W górnej jej części widać kilkoro ludzi (ludzie w obrazach Utrillo zazwyczaj widzimy stojących tyłem do oglądających ten obraz). W oddali, na końcu ulicy widać młyn. Kamieniczki namalowane są za pomocą jasnych kolorów, biel, beż. W dolnej części kamienic wyróżniają się dwie witryny, zielona i czerwona. Tonacje kolorów są ciepłe. Niebo błękitne, bezchmurne.

 Marice Utrillo stworzył niezliczoną liczbę obrazów, a jego katalog pośmiertny wymienia ich ponad 3500. Głównym tematem prac artysty były właśnie paryskie uliczki, miasteczka, kościółki. Malował również martwą naturę i portrety.

Obraz p.t.: "Kobieta w berecie i kraciastej sukience" Pablo Ruiz Picassa 

 

 

  

                                                  

Obraz pt.: „Kobieta w berecie i kraciastej sukience” namalowany został w 1937. Jest to portret kochanki Picassa Marie-Theresy Walter. W centralnej jego części znajduje się popiersie kobiety. Na starannie wymalowanych włosach, na głowie ma czerwony beret. Twarz jej jest nieproporcjonalna. Lewa strona (patrząc na obraz, jej prawa) jest wyraźnie większa, szersza.  Zarówno oko, brew, policzko wszystko nie jest proporcjonalne. Twarz jasna, kremowa, pąsy na policzkach zielone, żółte kości policzkowe, pomarańczowe oczy, tęczowe powieki. Środek twarzy przydzielają figury geometryczne(połączone trójkąty) w kraciasty deseń, wzięty wprost z sukienki. Usta granatowe, podbródek jasnoniebieski-kwadratowy. Pasma włosów idealnie zaczesane. Kobieta ubrana jest w biało czerwoną kraciastą sukienkę (co sugeruje tytuł obrazu). Tło stanowią dwie płaszczyzny: jedna koloru purpurowego (być może to jakaś kotara), druga czarna (ściana).  Twarz kobiety jest oświetlona, sugeruje to wyraźny czarny cień twarzy zaznaczony na purpurowym tle. Pani wydaje się być zamyślona, jej oczy patrzą w jeden punkt, bądź też na rysującego ją malarz. Kolory na obrazie są mocne, wyraziste, soczyste. Rękawy sukienki są niebieskie, a napy jakby tiulowe jasno żółte.

 Obraz namalowany w stylu kubistycznym. Twarz jest cała zgeometryzowana, zatracone są naturalne kształty.

  Picasso był mocno przywiązany do tego obrazu i przechowywał go do końca swojego życia.

 Dziś dzieło to jest jednym z najdroższych w Europie.