Recenzja filmu „O północy w Paryżu”

                                                           
                                           

 Film pt.:” O północy w Paryżu” to amerykańsko-hiszpańska komedia romantyczna z elementami filmu fantasy. Nakręcony on został według scenariusza i reżyserii wyśmienitego Woody’ego Allena. W rolach głównych zagrali Owen Wilson jako Gil oraz Rachel McAdams jako Inez.

  Już od pierwszych sekund filmu, zostajemy wciągnięci w zwiedzanie przepięknego miasta jakim jest Paryż. Oglądamy wieżę Eifla, Sacre-Coeure czy Mouline Rouge i to zarówno w strugach deszczu, jaki i przepięknym słońcu. Kadry filmu są niczym barwne obrazy. Od razu czujemy klimat miasta.

  Główni bohaterowie filmu to narzeczeni, diametralnie różniący się od siebie.

 Gil to intelektualista, zafascynowany kulturą, literaturą, muzyką. Inez kobieta powierzchowna, zainteresowana jedynie rzeczami materialnymi. On zainteresowany Paryżem do tego stopnia, że chętnie by w nim zamieszkał ona patrzy na Paryż przez pryzmat zakupów. Bohater jest scenarzystom. Największym jego marzeniem jest napisanie powieści o mężczyźnie pracującym w sklepie z nostalgią. Jego narzeczona nie popiera tych fascynacji. Już od początku pobytu, wolny czas spędzają osobno. Gil uważa, że urodził się zdecydowanie za późno a ideałem dla niego były lata dwudzieste. Pewnego wieczoru, gdy przechadza się po paryskich uliczkach, spotyka go niezwykła przygoda. Zaczytuje się przy nim starodawne auto i podwozi go, a wręcz przenosi go w jego ukochane lata. Trafia do kawiarni gdzie poznaje między innymi: Picassa, Salvador Dali, Josephine Baker, Ernesta Hemingwaya oraz Cola Portera, którego płyty uwielbia.

Bohater spędza w ten sposób kilka kolejnych wieczorów, spełniając swoje najskrytsze marzenia. Czas zajmują mu rozmowy z jego idolami.

  Film jest niesamowicie wciągający. Doskonale odzwierciedla obraz paryskiej bohemy. Stroje z Belle Epoque, genialna muzyka, przydymione kawiarenki i ciągłe intelektualne rozmówki pozwalają poczuć klimat minionej epoki. 

                       

Obraz p.t.: „Pejzaż Południa” Amadeo Clemente Modiglianiego

                                                            

                                                            

 Obraz „Pejzaż Południa”  Amadeo Clemente Modiglianiego namalowany został przez artystę w 1919 roku na południu Francji.”

 Na pierwszym planie dzieła widać wyraźnie czerwoną płaszczyznę, która przedstawia drogę. Cały obraz charakteryzuje się bardzo mocnymi konturami. Widać wyraźnie tarasowe ułożenie wzgórza. Geometryczne budynki o jasnych barwach, stoją oświetlone słońcem. Im wyżej tym jaśniejsze. Dachy tych domów pokryte są czerwienią, tak mocną jak droga. Tarasowo ułożone wzgórza prowadzą nas w głąb obrazu. Na pierwszym planie, tuż przy drodze stoją równo drzewa- pięknie i równo wystrzyżone cyprysy. Ich pnie są długie, wąskie, wysmukłe, jasne. Kopuły drzew zielone. Geometryczne struktury powodują, że na tym obrazie panuje porządek, spokój. W kolorystyce przeważa zieleń w różnych swych odcieniach. Za najbardziej oświetlonym domem, znajdują się bardzo rozrośnięte puszyste drzewa, stanowiące jedynie niegeometryczny element. Patrząc na dzieło, po prawej stronie widać zacienienie. Obraz jest przejrzysty, piękny. Emanuje z niego spokój, harmonia. Aż chciałaby się tam być, odpoczywać i podziwiać piękne widoki.

Obraz p.t.: „Praczka” Henri de Toulouse-Lautreca

                                        

                                                     

Obraz pt.: „Praczka” Henri de Toulouse-Lautreca namalowany został w 1888 roku. Przedstawia on kobietę-praczkę wpatrującą się w okno. Stoi ona opierając się swą lewą dłonią o blat stołu. Widać, że jest zmyślona, być może zmęczoną swą pracą. Ubrana jest w białą, płócienną koszulę oraz czarną spódnicę. Widzimy jej lewy profil. Włosy upięta ma w staranny kok, a grzywka jest lekko podkręcona. Na stole przed nią leży biały materiał. Na jej twarz, przez okno pada światło, oświetla ją. Obraz wygląda niczym dobra fotografia.

   W 2005 roku w nowym Jorku dzieło to zostało sprzedane za rekordową kwotę 22 milionów 416 tysięcy dolarów amerykańskich.

Obraz p.t.: „Paris Street” Marica Utrillo

                                       

 Obraz „Paris Street” Marica Utrillo jak sama nazwa sugeruje przedstawia jedną z paryskich uliczek. Środkiem dzieła przebiega uliczka, wznosząca się ku górze, a po jej prawej i lewej stronie cięgi przecudnych kamieniczek. Uliczka namalowana jest kolorem sepii, środkiem wyraźnie oświetlona ciepłym światłem. W górnej jej części widać kilkoro ludzi (ludzie w obrazach Utrillo zazwyczaj widzimy stojących tyłem do oglądających ten obraz). W oddali, na końcu ulicy widać młyn. Kamieniczki namalowane są za pomocą jasnych kolorów, biel, beż. W dolnej części kamienic wyróżniają się dwie witryny, zielona i czerwona. Tonacje kolorów są ciepłe. Niebo błękitne, bezchmurne.

 Marice Utrillo stworzył niezliczoną liczbę obrazów, a jego katalog pośmiertny wymienia ich ponad 3500. Głównym tematem prac artysty były właśnie paryskie uliczki, miasteczka, kościółki. Malował również martwą naturę i portrety.

Obraz p.t..: „Kobieta w berecie i kraciastej sukience” Pabla Ruiz Picassa

                                                                                   

Obraz pt.: „Kobieta w berecie i kraciastej sukience” namalowany został w 1937. Jest to portret kochanki Picassa Marie-Theresy Walter. W centralnej jego części znajduje się popiersie kobiety. Na starannie wymalowanych włosach, na głowie ma czerwony beret. Twarz jej jest nieproporcjonalna. Lewa strona (patrząc na obraz, jej prawa) jest wyraźnie większa, szersza.  Zarówno oko, brew, policzko wszystko nie jest proporcjonalne. Twarz jasna, kremowa, pąsy na policzkach zielone, żółte kości policzkowe, pomarańczowe oczy, tęczowe powieki. Środek twarzy przydzielają figury geometryczne(połączone trójkąty) w kraciasty deseń, wzięty wprost z sukienki. Usta granatowe, podbródek jasnoniebieski-kwadratowy. Pasma włosów idealnie zaczesane. Kobieta ubrana jest w biało czerwoną kraciastą sukienkę (co sugeruje tytuł obrazu). Tło stanowią dwie płaszczyzny: jedna koloru purpurowego (być może to jakaś kotara), druga czarna (ściana).  Twarz kobiety jest oświetlona, sugeruje to wyraźny czarny cień twarzy zaznaczony na purpurowym tle. Pani wydaje się być zamyślona, jej oczy patrzą w jeden punkt, bądź też na rysującego ją malarz. Kolory na obrazie są mocne, wyraziste, soczyste. Rękawy sukienki są niebieskie, a napy jakby tiulowe jasno żółte.

 Obraz namalowany w stylu kubistycznym. Twarz jest cała zgeometryzowana, zatracone są naturalne kształty.

  Picasso był mocno przywiązany do tego obrazu i przechowywał go do końca swojego życia.

 Dziś dzieło to jest jednym z najdroższych w Europie.