Recenzja filmu „O północy w Paryżu”

                                                           
                                           

 Film pt.:” O północy w Paryżu” to amerykańsko-hiszpańska komedia romantyczna z elementami filmu fantasy. Nakręcony on został według scenariusza i reżyserii wyśmienitego Woody’ego Allena. W rolach głównych zagrali Owen Wilson jako Gil oraz Rachel McAdams jako Inez.

  Już od pierwszych sekund filmu, zostajemy wciągnięci w zwiedzanie przepięknego miasta jakim jest Paryż. Oglądamy wieżę Eifla, Sacre-Coeure czy Mouline Rouge i to zarówno w strugach deszczu, jaki i przepięknym słońcu. Kadry filmu są niczym barwne obrazy. Od razu czujemy klimat miasta.

  Główni bohaterowie filmu to narzeczeni, diametralnie różniący się od siebie.

 Gil to intelektualista, zafascynowany kulturą, literaturą, muzyką. Inez kobieta powierzchowna, zainteresowana jedynie rzeczami materialnymi. On zainteresowany Paryżem do tego stopnia, że chętnie by w nim zamieszkał ona patrzy na Paryż przez pryzmat zakupów. Bohater jest scenarzystom. Największym jego marzeniem jest napisanie powieści o mężczyźnie pracującym w sklepie z nostalgią. Jego narzeczona nie popiera tych fascynacji. Już od początku pobytu, wolny czas spędzają osobno. Gil uważa, że urodził się zdecydowanie za późno a ideałem dla niego były lata dwudzieste. Pewnego wieczoru, gdy przechadza się po paryskich uliczkach, spotyka go niezwykła przygoda. Zaczytuje się przy nim starodawne auto i podwozi go, a wręcz przenosi go w jego ukochane lata. Trafia do kawiarni gdzie poznaje między innymi: Picassa, Salvador Dali, Josephine Baker, Ernesta Hemingwaya oraz Cola Portera, którego płyty uwielbia.

Bohater spędza w ten sposób kilka kolejnych wieczorów, spełniając swoje najskrytsze marzenia. Czas zajmują mu rozmowy z jego idolami.

  Film jest niesamowicie wciągający. Doskonale odzwierciedla obraz paryskiej bohemy. Stroje z Belle Epoque, genialna muzyka, przydymione kawiarenki i ciągłe intelektualne rozmówki pozwalają poczuć klimat minionej epoki.